از مکان بازی و وضعیت بازی آغاز کنیم. بازی را در مجموعۀ وسیعِ نیروهای بنیادینی می‌یابیم که «بازیِ انسان» را به «بازیِ جهان» وصل می‌کنند. به‌یاری زبان و تفکر، کار و پیکار، عشق و مرگ، بازی در این «نظامِ» جامع، به‌صورت بازی بشری، یعنی مجموعه بازی‌هایی در جهان، جلوه‌گر می‌شود.

بحث‌های فراوانی بر سر مفید یا مضر بودن بازی‌های ویدیویی برای کودکان و نوجوانان در جریان است و برای هر دو جنبه شواهد علمی موجود است.

کار غیرمادی به‌گفتۀ نظریه‌پردازانی که این اصطلاح را وضع کردند، کاری است که با تولید «محصولات غیرمادی» همراه است. هدف اولیۀ کار غیرمادی

شاید خودتان یا یکی از نزدیکان‌تان از کسانی باشید که نمی‌توانند دست از شبکه‌های اجتماعی و تورق آن‌ها بردارند. حتی در میانه بحثی جدی حتماً ثانیه‌ای بی‌اراده فید فیس‌بوک، توییتر یا اینستاگرام خود را مرور می‌کنند. شاید کسانی را بشناسید که زمان زیادی را صرف ارسال متن یا تصویر در این شبکه‌ها می‌کنند، و سپس با وسواس تک‌تک واکنش‌ها را دنبال می‌کنند و حتی به روش‌های مختلف شما را وادار به واکنش به آن محتوا می‌کنند.

ویلیام فُرد گیبسون (ــ ۱۹۴۸) نویسنده و جستارنویس کاناداییِ آمریکایی‌تبار است که بسیاری او را پیشگام داستان‌های سایبرپانک، زیرژانری در گونۀ ‏افسانه‌های علمی، دانسته‌اند. هیچ یک از آثار او تا اواخر قرن بیستم تقریباً دیده نشد. اما رفته‌رفته اقبال به آثارش بیشتر شد.

کوستاس اکسلوس (۱۹۲۴ــ۲۰۱۰)، متفکر یونانی ــ فرانسوی، یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان بعد از جنگ در فرانسه به‌حساب می‌آید که در دهه گذشته میلادی اقبال بیشتری به آرا و نظرات او نشان داده شد.

امروزه بخشی عمده از فرهنگی که رسانه‌ها می‌سازند، در کنار سینمای هالیوود، به بازی‌های ویدیویی وابسته است. بازی‌های ویدیویی دیگر از حد یک سرگرمی صرف برای نوجوان‌ها و بزرگ‌ترها درگذشته‌اند و دامنۀ نفوذشان را تا آنجا گسترده‌اند که بیراه نیست بگوییم زندگی‌های ما همه، کم یا زیاد، درگیرشان شده. نیک دایر ویدفورد و گرِگ دو پویتِر در کتاب بازی‌های امپراطوری، که نخستین بار در سال ۲۰۰۹ منتشر شد، کوشیده‌اند تأثیرات این نفوذ دامنه‌دار اما نامحسوس را بررسی کنند، نفوذ بازی‌هایی که هرچند هنوز در میدان رقابت با هالیوود دست بالا را ندارند، این‌قدر هست که می‌توانند سایه‌به‌سایۀ آن پیش روند.

صنعت بازی‌سازی دیگر صنعتی «جدید» به‌شمار نمی‌رود. شرکت‌ها از دهه ۱۹۷۰ شروع به ساخت بازی کرده‌اند و محصولات‌شان، در سال‌های اخیر، هم به‌لحاظ تنوع و هم به‌لحاظ اندازۀ پروژه رشد چشمگیری داشته‌اند. برای ساخت این بازی‌ها ممکن است هزاران کارگر سال‌های زیادی به‌کار گرفته شوند.

وضعیت بازی‌های صوتی، در سال‌های اخیر، به‌تدریج تغییر کرده است و طراحان صدا و سازندگان بازی و محققان بیش‌ازپیش به این بازی‌ها علاقه‌مند شده‌اند. چندین بازی صوتی بر اساس حرکت در فضا طراحی شده است که عمدتاً بر روی تبلت‌ها و تلفن‌های هوشمند اجرا می‌شوند.

مطبوعات عامه‌پسند پر است از مطالبی درمورد تأثیرات بازی‌های ویدیویی و رایانه‌ای بر مغز. تیترهای جنجال‌برانگیزی که بازی‌های ویدیویی را «مخرب مغز» یا «تقویت‌کننده قدرت مغز» جلوه می‌دهند، پیچیدگی‌ها و محدودیت‌های مطالعات علمی را نادیده می‌گیرند و نهایتاً موجب شکل‌گیری تصویری متناقض از تأثیرات این بازی‌ها بر مغز در اذهان می‌شوند.

عبارت‌های «افشاگر» و «افشاگری»، در روزگار ما، بخش ثابت روزنامه‌نگاری جهان است. از این‌رو، همکاری روزنامه‌نگاران و افشاگران در کشورهای پیشرفته کاملاً جا افتاده است. آنچه این همکاری را به‌شکل قانونی امکان‌پذیر کرده است، پذیرفتن این موضوع است که فساد و تخلف در رده‌های بالای دولتی و نهادهای امنیتی، به‌دلیل فقدان نظارت‌های بالادستی و بیرونی، بسیار محتمل‌تر است.

ویلیام گیبسون، که اخیراً رمان بازشناسی الگوها (۲۰۰۳) را منتشر کرده، بی‌تردید آن واژۀ ابداعی خود، یعنی «فضای مجازی یا سایبری»، و ‏شبکۀ درونی ارتباطات و اطلاعات جهانی را بیشتر به تصویر کشیده است تا آن دنیای ابژه‌محور در عصر کالایی‌شدن متأخر را که این ‏جدیدترین رمانش کورمال‌کورمال راه خود را در آن می‌جوید و پیش می‌رود.

در کنار دستاوردهای نوین بشر، مانند واکسن‌های مبتنی بر «آر ‌اِن ‌ای» پیام‌رسان، بازار تئوری‌های توطئه درباره واکسن و چیپ‌ست‌ها و ربات‌های نانو نیز بسیار داغ است.