جای خالی روزنامه‌نگار و حقوق او

هفدهم بهمن ۱۲۸۶ خورشیدی. عمر نخستین دوره مجلس شورای ملی هنوز به یک سال و نیم نرسیده بود و همچنان بسیاری از امور کشور بیرون از دایرۀ قانون بود که، مطبوعات صاحب قانون شدند. علت اصلی این تعجیل بی‌پروایی روزنامه‌نگاران در انتقاد از دربار و مجلس بود که بی‌محابا محمدعلی شاه را «قصاب» خطاب می‌کردند و از او می‌خواستند «قدری از مستی سلطنت به هوش بیاید». اولین قانون مطبوعات ایران وضع شد تا جلو نشریات انقلابی و جسوری چون «صور اسرافیل» و «روح‌القدس» را بگیرد.

البته آن ۵۲ ماده‌ای که آن روز مجلس شورای ملی مصوب کرد، نخستین مقرراتی نبود که برای مطبوعات نوشته ‌شد. پیش‌تر در روزگار ناصرالدین شاه یک نظامی اتریشی که رییس پلیس تهران شده بود آیین‌نامه‌ای نوشت که در آن به جرایم مطبوعاتی و مجازات آن‌ها هم اشاره شده بود.