واقعیت افزودۀ حقیقی؟

پروژه‌های مربوط به «واقعیت افزوده» (AR) و «واقعیت مجازی» (VR) در سال‌های اخیر سرمایۀ قابل توجهی به‌دست آورده‌اند. با پیشرفت این پروژه‌ها چه در انتظار انسان است: یک ویرانشهر باشکوه جدید یا بهشتی برین؟

در «ای آر» (AR) و «وی آر» (VR) امکان تجربۀ اموری هست به‌مراتب فراتر از تجربیات زندگی روزمرۀ ما. «وی آر» [یک تجربۀ شبیه‌سازی‌شده است که] کاربران را مجذوب خود می‌کند؛ محض نمونه، شما به‌وسیلۀ «وی آر» می‌توانید احساس کنید که در کرۀ ماه گام برمی‌دارید. اما «ای آر» [یک نمای فیزیکی زنده است که] محتوایی را مستقیماً به محیط زندگی واقعی کاربر اضافه می‌کند؛ برای مثال، شما می‌توانید پیش‌نمایشی از یک مبلمان‌ را قبل از خرید در اتاق نشیمن واقعی‌تان ببینید. ما بر این باوریم که هم‌سویی فناوری‌های موجود که مثل برق و باد هماهنگ می‌شوند، در آیندۀ نزدیک به تجربیاتی از «ای آر» و «وی آر» خواهد انجامید که دیگر سخت بتوان این دست تجربیات را از واقعیت تمیز داد.

ناگفته پیداست که «ای آر» از منظر فنی به‌مراتب چالش‌برانگیزتر است. نه‌تنها باید رسانه‌های مجازی‌ای بسازیم که قویاً تعاملی و پاسخگو و واقع‌گرا باشند بلکه باید این رسانه‌ها را با محیط واقعی کاربر نیز ترکیب کنیم. کانون توجه ما در مقالۀ حاضر «ای آر» است، چرا که سیستم‌های «ای آر» را می‌توان مثل آب خوردن به سیستم‌های «وی آر» تبدیل کرد ــ فقط کافی است راه تجربه کاربر در دنیای واقعی کور شود. ما تصویری از ‏«ای آر» واقعی در ذهن داریم که می‌خواهیم آن را از سیستم‌های موجود «ای آر» متمایز کنیم. بدین منظور، آن را «واقعیت افزودۀ حقیقی» یا ‏«ای آرِ حقیقی» می‌نامیم.

در ادامه، نخست به جنبه‌های پیشرفتۀ ‏«ای آرِ حقیقی» می‌پردازیم: چرا مطلوب است (بخش اول)؟ منظورمان دقیقاً از ‏«ای آر حقیقی» چیست؟ آیا می‌توان تعریفی سرراست از آن ارائه داد (بخش دوم)؟ چه رهیافت‌هایی به تحقق ‏«ای آرِ حقیقی» می‌انجامد (بخش سوم)؟ سپس با جزئیات به چالش‌های ‏«ای آر حقیقی» می‌پردازیم: چالش‌های فنی (بخش چهارم) و اخلاقی آن (بخش پنجم)، و در بخش آخر نیز یک جمع‌‌بندی کلی ارائه می‌شود.‏