تغییر روش زندگی اجتماعی مردمان گاهی چنان سریع و غیرمنتظره رخ میدهد که شاید کمتر کسی قادر باشد چنین تغییری را با دقت پیشبینی کند. سالهاست که کاربران جهان دیجیتال از امکانات بالقوه این فضا برای زندگی آسودهتر انسانها سخن گفتهاند، از اینکه دنیای امروز و بههممرتبط دیجیتال قادر است روشهای زندگی ما را در مقیاس بزرگ زیر و رو کند و بخشی از تعاملات ما را از روشهای رایج به روشهای سادهتر و بهینهتر تغییر دهد. شما با دسترسی به بستر اینترنتی مناسب و استفاده از شبکههای اشتراکگذاری ویدیویی مانند یوتیوب میتوانید بسیاری از آنچه زمانی برای آموختن آن نیازمند گذراندن دورههای تخصصی بودید، خود بیاموزید یا با شرکت در دورههای رایگان یا غیررایگان درسهای دانشگاهی، بخشهایی از علاقه خود را سیراب کنید و مهارتهایی تازه بیاموزید بدون آنکه نیاز داشته باشید هزینه یا وقت بیش از اندازهای به این موضوع اختصاص دهید.
با وجود این، برای تغییر رفتار ما ـ حداقل در مقیاسی بزرگ ـ فقط امکانات بالقوه کافی نیست. جامعه انسانی نیز مانند هر ساختار دیگری در جهان میل به سکون دارد و برای تغییر از وضعیت فعلی به هر وضعیت دیگری باید انرژی صرف کرد و ما برای صرف این انرژی در قالب نهاد جامعه به زمانی طولانی یا عاملی بیرونی نیاز داریم که این انرژی یا حداقل انگیزه را در اختیار ما قرار دهد.
بیماری عالمگیر کوویدـ19 نقش چنین نیرویی را بازی کرد و ما را به ضرورت و از روی ناچاری و هراس، به استفاده از امکاناتی واداشت که در اختیارمان بود. البته در همین ایام، پیشگامان این فناوریهای ارتباطی که با سیل مراجعان تازه مواجه شده بودند دست به توسعه و نوآوریهایی متعدد زدند و این بستر را برای کاربران مساعد و مناسب نگاه داشتند تا مبادا آنها بهدلیل دشواری و ناخوشایندی این محیط، پس از پایان دوران همهگیری، از این جهان تازه به دنیای قبلی عقبنشینی کنند.