از مکان بازی و وضعیت بازی آغاز کنیم. بازی را در مجموعۀ وسیعِ نیروهای بنیادینی می‌یابیم که «بازیِ انسان» را به «بازیِ جهان» وصل می‌کنند. به‌یاری زبان و تفکر، کار و پیکار، عشق و مرگ، بازی در این «نظامِ» جامع، به‌صورت بازی بشری، یعنی مجموعه بازی‌هایی در جهان، جلوه‌گر می‌شود.

بحث‌های فراوانی بر سر مفید یا مضر بودن بازی‌های ویدیویی برای کودکان و نوجوانان در جریان است و برای هر دو جنبه شواهد علمی موجود است.

کوستاس اکسلوس (۱۹۲۴ــ۲۰۱۰)، متفکر یونانی ــ فرانسوی، یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین فیلسوفان بعد از جنگ در فرانسه به‌حساب می‌آید که در دهه گذشته میلادی اقبال بیشتری به آرا و نظرات او نشان داده شد.

صنعت بازی‌سازی دیگر صنعتی «جدید» به‌شمار نمی‌رود. شرکت‌ها از دهه ۱۹۷۰ شروع به ساخت بازی کرده‌اند و محصولات‌شان، در سال‌های اخیر، هم به‌لحاظ تنوع و هم به‌لحاظ اندازۀ پروژه رشد چشمگیری داشته‌اند. برای ساخت این بازی‌ها ممکن است هزاران کارگر سال‌های زیادی به‌کار گرفته شوند.

وضعیت بازی‌های صوتی، در سال‌های اخیر، به‌تدریج تغییر کرده است و طراحان صدا و سازندگان بازی و محققان بیش‌ازپیش به این بازی‌ها علاقه‌مند شده‌اند. چندین بازی صوتی بر اساس حرکت در فضا طراحی شده است که عمدتاً بر روی تبلت‌ها و تلفن‌های هوشمند اجرا می‌شوند.

مطبوعات عامه‌پسند پر است از مطالبی درمورد تأثیرات بازی‌های ویدیویی و رایانه‌ای بر مغز. تیترهای جنجال‌برانگیزی که بازی‌های ویدیویی را «مخرب مغز» یا «تقویت‌کننده قدرت مغز» جلوه می‌دهند، پیچیدگی‌ها و محدودیت‌های مطالعات علمی را نادیده می‌گیرند و نهایتاً موجب شکل‌گیری تصویری متناقض از تأثیرات این بازی‌ها بر مغز در اذهان می‌شوند.