بحث‌های فراوانی بر سر مفید یا مضر بودن بازی‌های ویدیویی برای کودکان و نوجوانان در جریان است و برای هر دو جنبه شواهد علمی موجود است.

امروزه بخشی عمده از فرهنگی که رسانه‌ها می‌سازند، در کنار سینمای هالیوود، به بازی‌های ویدیویی وابسته است. بازی‌های ویدیویی دیگر از حد یک سرگرمی صرف برای نوجوان‌ها و بزرگ‌ترها درگذشته‌اند و دامنۀ نفوذشان را تا آنجا گسترده‌اند که بیراه نیست بگوییم زندگی‌های ما همه، کم یا زیاد، درگیرشان شده. نیک دایر ویدفورد و گرِگ دو پویتِر در کتاب بازی‌های امپراطوری، که نخستین بار در سال ۲۰۰۹ منتشر شد، کوشیده‌اند تأثیرات این نفوذ دامنه‌دار اما نامحسوس را بررسی کنند، نفوذ بازی‌هایی که هرچند هنوز در میدان رقابت با هالیوود دست بالا را ندارند، این‌قدر هست که می‌توانند سایه‌به‌سایۀ آن پیش روند.

صنعت بازی‌سازی دیگر صنعتی «جدید» به‌شمار نمی‌رود. شرکت‌ها از دهه ۱۹۷۰ شروع به ساخت بازی کرده‌اند و محصولات‌شان، در سال‌های اخیر، هم به‌لحاظ تنوع و هم به‌لحاظ اندازۀ پروژه رشد چشمگیری داشته‌اند. برای ساخت این بازی‌ها ممکن است هزاران کارگر سال‌های زیادی به‌کار گرفته شوند.

وضعیت بازی‌های صوتی، در سال‌های اخیر، به‌تدریج تغییر کرده است و طراحان صدا و سازندگان بازی و محققان بیش‌ازپیش به این بازی‌ها علاقه‌مند شده‌اند. چندین بازی صوتی بر اساس حرکت در فضا طراحی شده است که عمدتاً بر روی تبلت‌ها و تلفن‌های هوشمند اجرا می‌شوند.

مطبوعات عامه‌پسند پر است از مطالبی درمورد تأثیرات بازی‌های ویدیویی و رایانه‌ای بر مغز. تیترهای جنجال‌برانگیزی که بازی‌های ویدیویی را «مخرب مغز» یا «تقویت‌کننده قدرت مغز» جلوه می‌دهند، پیچیدگی‌ها و محدودیت‌های مطالعات علمی را نادیده می‌گیرند و نهایتاً موجب شکل‌گیری تصویری متناقض از تأثیرات این بازی‌ها بر مغز در اذهان می‌شوند.