در نظام سرمایه‌داری، تولیدِ آرمانی تنها در صورت بهره‌گیری تمام‌وقت و بدون مزد از نیروی کار همه انسان‌ها محقق می‌شود. انسان‌ها به‌مثابه یک کالای مصرفی جایگزین یکدیگر می‌شوند تا تولیدِ آرمانی سرمایه‌داری همچنان بی‌هماورد و بی‌بدیل جریان داشته باشد. همه مردم برای یک شرکت کار می‌کنند و تمام فعالیت‌های آن‌ها محدود می‌شود به محوطه آن شرکت، که در واقع، زمینی است در ناکجاآباد که از تلفیق بیگاری‌خانه‌ها و بازار ایجاد شده است و دسترسی به آنجا فقط با محصولات جانبی شرکت میسر است. همه این‌ها تحت لوای خودمختاری و تمرکززدایی و شاید حتی «دموکراسی مستقیم» صورت می‌گیرد.
خواننده گرامی
ادامه مطلب را می‌توانید با اشتراک دیجیتال «بازخورد» بخوانید.
با اشتراک دیجیتال:
ـــ به محتوای مطالب شماره جاری دسترسی دارید.
ـــ آرشیو کامل شماره‌های شش سال گذشته مجله در اختیارتان است.
ـــ مطالب ویژه وب‌سایت را می‌خوانید.
گزینه‌های اشتراک را در ادامه همین صفحه ببینید
