ما کاوشگران

پارک‌هِرست، که چهره‌اش از فرط هیجان سرخ شده بود، نفس‌نفس‌زنان گفت: «وای! بچه‌ها بیاین اینجا. نگاه کنین!»‏

همگی دور نمایشگر حلقه زدند.‏

بارتون گفت: «همینجاست.» قلبش به‌طرز غریبی می‌تپید. «چقدر خوشگله.»‏

لئون نیز موافق بود: «معلومه که خوشگله.» لرزه بر اندامش افتاد. «می‌تونم نیویورک رو ببینم.»‏

«خودشه لامصب!»‏

«خودشه! اون نقطۀ خاکستری، لب دریا.»‏

«اونجا که اصلاً آمریکا نیست. داریم سر و ته می‌بینمش. اونجا تایلنده.»‏

فضاپیما با سرعت پیش می‌رفت و سپرهای محافظ شهاب‌واره‌ها سر و صدا می‌کردند. سیارۀ آبی و سبز بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد.