زیبایی‌شناسی شکست

انقلاب دیجیتال به پایان رسیده است.
نیکلاس نگروپونته (۱۹۹۸)

طی دهه گذشته اینترنت زمینه‌ای برای پاگرفتن جنبشی جدید در عرصه موسیقی دیجیتال‎ ‎فراهم آورده است.‏‎ ‎این جنبش بر مبنای ‏آموزش‎ ‎آکادمیک پدید نیامده است و بخش اعظم آهنگسازان آن خودآموخته‌اند. روزنامه‌نگاران حوزه موسیقی بر جریان‌های ‏مختلف این جنبش نام‌هایی گذاشته‌اند که برخی از آن‌ها اکنون‎ ‎نام‌هایی کاملاً جا افتاده‌اند: ‏موسیقی گلیچ (glitch)، مایکروویو، دی‌اس‌پی، سینکور (sinecore) و میکروسکوپیک. البته این نام‌ها رفته‌رفته به‌واسطه‌ مجموعه‌ای از تکنیک‌های صوتی و تصویری واسازانه تحول یافته‌اند، تکنیک‌هایی که هنرمندان را قادر می‌سازد کار خود را در بستر همان رسانه‌های دیجیتال پیش ببرند که تا کمی قبل نفوذناپذیر می‌نمود. من با الهام از نقل قول نگروپونته که در ابتدای این نوشته آورده‌ام به این ژانر نوظهور موسیقی با عنوان موسیقی «مابعد دیجیتال» اشاره می‌کنم، چون بدون شک دوره انقلابی عصر اطلاعات دیجیتال دیگر سپری شده است. فناوری دیجیتال به‌نوعی همه جا حضور دارد. حالا که تجارت الکترونیک بخشی طبیعی از بافت کسب‌وکارهای دنیای غرب شده است و هالیوود هم خروار خروار مزخرفات دیجیتال بیرون می‌دهد، رسانه‌های فناوری دیجیتال هم جذابیت خود را برای آهنگسازان از دست داده‌اند. رسانه دیگر پیام نیست؛ حالا، برخی ابزارها خودشان به پیام بدل گشته‌اند.