گوش‌تان را خوب باز کنید!

آیا در کودکی «چشم بندانک»^۱ بازی کرده‌اید و سرگرم شده‌اید؟ شاید همیشه تعجب کرده‌اید که چرا قصه‌ها و افسانه‌هایی که از زبان مادر و پدرتان شنیده‌اید به‌مراتب جادویی‌تر از عین همان داستان‌هایی بوده‌اند که در صفحه تلویزیون دیده‌اید. صدا ظرفیت بی‌‌حدوحصری در خلق صحنه‌ها و مناظر زیبا و جذاب دارد، آن‌هم بدون نیاز به هیچ قلم‌مو یا پیکسل متحرکی. قرن‌هاست که انسان‌ها مشتاقانه خودشان را در دنیای خیالیِ صدا غرق کرده‌اند، از داستان‌های شفاهی گرفته تا ابداعات جدیدتر مانند نمایش رادیویی و کتاب‌های صوتی. در پی ظهور رایانه‌ها و افزایش روزافزون محبوبیت سرگرمی‌های الکترونیکی‌ دیر یا زود «چشم بندانک» را هم به‌صورت دیجیتال بازی خواهیم کرد.

اما اگر همه‌جا تاریک شود و فقط صدا نقش‌آفرین باشد [مثل بازی «چشم بندانک»] چه اتفاقی می‌افتد؟ سری به بازی‌های صوتی^۲ بزنید. بازی‌ صوتی، بر خلاف بازی‌های ویدیویی رایج و محبوب، وابسته به عناصر بصری نیست و با صدا کار می‌کند. جهانِ بازی صوتی در تخیل بازیکن شکل می‌گیرد، آن‌هم بر اساس محیط صوتی‌ای^۳ که او را احاطه کرده است.