پروپاگاندا به‌منزله منظره‌ای رویاگون

مثل هر هنر سنتی که می‌خواهد برخی احساسات مشخص را برانگیزد و به‌نحوی گیرا دیدگاهی خاص به جهان را بیان کند، پروپاگاندا نیز بهره‌ای از حقیقت دارد. بدنامی آن عمدتا از این روست که یا به‌ندرت موفق می‌شود به هدف خود برسد یا اگر هم موفق بشود توفیق آن محدود است. چنین شکستی عملا شرط ضروری فیلم‌های پروپاگاندایی داستانی است؛ فیلم‌هایی که جهان‌شان لزوما همان جهان واقعی نیست و دنیای‌شان به‌وضوح دنیایی تخیلی است، فیلم‌هایی که حتی اگر به غلیان احساسات هم منجر شود آن غلیان بر اثر وقایع زندگی نیست.