حمیدرضا بهتلخی میخندد و میگوید: «چارهای نیست و تصویر روشنی از آینده نداریم. نمیتوانیم از تحصیل صرفنظر کنیم به امید اینکه سال بعد، آموزش حضوری میشود. بعید نیست باز هم اوضاع به همین منوال پیش برود. آموزش مجازی مثل خواندن کتاب پیدیاف است. بخواهینخواهی مزه ورقزدن کتاب را ندارد اما وقتی مجبوری، به همان نسخه الکترونیکی قناعت میکنی.»
یکی از دغدغههای دانشجویان که با شروع همهگیری ویروس کرونا شروع شد و همچنان ادامه دارد، داستان آموزش مجازی است. در سال تحصیلی 99-1398 که این آموزش نوظهور بود و دانشگاهها کمکم زیرساختهای لازم را برای برگزاری کلاسهای آنلاین فراهم میکردند، در جایجای حوزههای دانشگاهی و رسانههای اجتماعی و محافل و گروههای دوستانه، حرف از آموزش مجازی و نارساییها و مزایای آن بود. اما با گذر زمان و عادیشدن این نوع از آموزش و بهویژه برگزاری امتحانات پایانترم، تب نگرانی درباره آموزش مجازی خوابید. درواقع دانشجویان به این باور رسیدند که میتوان بدون حضور در دانشگاه هم درس خواند و هم امتحان داد. با وجود این، اگرچه بسیاری از دانشجویان رشتههای گوناگون نظیر رشتههای فنی ـ مهندسی یا رشتههای علوم انسانی به این نوع آموزش عادت کردهاند، اما همچنان انتظار میرود دانشجویان رشتههای مرتبط با فضاهای مجازی نظیر دانشجویان ارتباطات به کموکاستیها و نکات مثبت این نوع آموزش حساس باشند.
کیفیت آموزش مجازی وابسته به یک معیار نیست
تحقق آموزش مجازی بهشیوهای کاملا شبیه به آموزش حضوری معیارهای گوناگونی دارد و زمانی که تمامی این معیارها در کنار یکدیگر قرار گیرند، آموزش مجازی به مرحله بهرهوری حقیقی میرسد. حمیدرضا دانشجوی ورودی جدید کارشناسی ارشد دانشکده ارتباطات است. او بلافاصله بعد از اتمام دوره کارشناسی رشته ارتباطات در سال گذشته، وارد مقطع ارشد شده و ترم آخر دوره کارشناسی خود را بهصورت مجازی به پایان رسانده است. او میگوید: «اگر بخواهم در یک کلمه درباره بالا بودن کیفیت آموزش مجازی پاسخ بدهم، جواب منفی است. البته کیفیت آموزش مجازی وابسته به عناصر گوناگونی است و نمیتوان صرفاً استاد را مقصر دانست یا به زیرساخت ربط داد؛ بلکه آموزش مجازی زمانی بهطور کامل محقق میشود که در وجوه مختلف مثل کیفیت تدریس استاد، ایجاد زیرساختهای لازم، سیاستگذاری در سطح وزارت علوم، مخابرات و اینترنت پرسرعت به استانداردهای لازم برسیم.»