جغدِ جزیرۀ خرس

منظرۀ پشت پنجره سیاه و سفید بود و اقیانوس همچون فلزی خاکستری‌رنگ زیر آسمانی تاریک. صخره‌ها عریان و شیب‌دار بودند، با ‏باریکه‌ای از فضلۀ پرندگان. ساحل سنگلاخی و خالی بود، با تکه‌هایی سفیدرنگ از کف و نمک خشک‌شده. ‏
منظره‌ای بی‌روح بود، حتی در وسط «بهار». شب قطبی تسلط خود را بر روز از دست داده بود و آسمان افق در جنوب تاریک‌‏روشن بود. به انعکاس فلزگون آفتاب نگریستم و احساس کردم پرهایی نامرئی دور گردنم می‌پیچند. پلک زدم.‏
چرا تا اینجای شمال آمده بود؟