سکوت ساکنان آسونو

سکوت ساکنان آسونو زبانزد خاص و عام است. نخستین مسافرانی که پا به آنجا گذاشتند تصور کردند این مردمان رئوف و باوقار ‏لالند و هیچ زبانی ندارند جز ایما و اشاره و نگاه. بعدتر که مسافران پرچانگی کودکان آسونویی را شنیدند گمان کردند که ‏بزرگسالان در میان خودشان با یکدیگر سخن می‌گویند و فقط در حضور غریبه‌ها سکوت اختیار می‌کنند. اکنون می‌دانیم که ساکنان ‏آسونو زبان‌بسته نیستند، بلکه پس از آنکه اوان طفولیت را گذراندند دیگر بسیار به‌ندرت با هیچ‌کس و تحت هیچ شرایطی سخن می‌گویند. چیزی هم نمی‌نویسند و برخلاف افراد لال یا راهبانی که روزۀ سکوت می‌گیرند، به‌جای سخن‌گفتن از هیچ علامت یا ابزار ‏ارتباطی دیگری نیز استفاده نمی‌کنند. ‏

این اجتناب کمابیش مطلق از زبان آن‌ها را مسحورکننده می‌کند. ‏

افرادی که با حیوانات زندگی می‌کنند قدر جذابیت زبان‌بستگی را خوب می‌دانند. حقیقتاً لذت وافری است که بدانی وقتی ‏گربه‌ات وارد اتاق می‌شود، اشاره‌ای به هیچ یک از عیب‌ها و نقاط ضعفت نمی‌کند یا اینکه می‌توانی شِکوه‌های دلت را برای سگت ‏تعریف کنی بی‌آنکه او پیش مسببان آن‌ها بازگوشان کند.‏