علوم روان‌شناختی، از ابتدای تاریخ سینما، به‌دلیل جذابیت دراماتیک‌شان یکی از موضوعات محبوب و درعین‌حال چالش‌برانگیز دنیای فیلم بوده است. متخصصان اعصاب و روان در بیش از پنج هزار فیلم به تصویر کشیده شده‌اند. در دهه ۱۹۹۰ بیش از ۱۷ درصد فیلم‌های محبوب و عامه‌پسند به نمایش حرفه روان‌درمانی و بیماری‌های اعصاب و روان پرداخته‌اند. پای این موضوع بعد از ظهور تلویزیون به سریال‌های تلویزیونی هم کشیده شد. چهرۀ روان‌درمانگر طی چند دهۀ گذشته در سریال‌های تلوزیونی بسیاری به نمایش درآمد، چه در نقش قهرمان داستان چه در نقش فرعی و کمکی: از نمایش باب نیوهارت (۱۹۷۲) و فریژر (۱۹۹۲) گرفته تا تحت درمان (۲۰۰۸) و هانیبال (۲۰۱۳).
گرچه روان‌درمانگر در تلویزیون چهره‌های مختلفی دارد، بسیاری از روان‌درمانگران و متخصصان اعصاب و روان منتقد این چهره‌ها بوده‌اند. به‌اعتقاد آن‌ها روان‌درمانگران در سریال‌های تلویزیونی درگیر کلیشه‌های رایجی‌اند که شباهتی به متخصصان این حرفه در دنیای واقعی ندارد. روان‌درمانگران در فیلم‌ها اغلب توجهی به بیماران‌شان ندارند یا از اعتماد آن‌ها سوء‌استفاده می‌کنند یا حتی با روش‌های درمانی تجربی و خطرناک‌شان بیماران را ترومازده می‌کنند. روان‌درمانگران در دنیای واقعی نگران میزان تأثیر این بازنمایی‌ها و کاهش مراجعه مخاطبان به مؤسسات درمانی‌اند. درست است که یک جلسه روان‌درمانی در فیلم یا سریال می‌تواند روش مناسبی برای نمایش درونیات شخصیت‌ها یا محرکی برای ایجاد تغییر در آن‌ها باشد اما به‌اعتقاد متخصصان علم روان‌شناختی روان‌درمانگران تلویزیونی، گاه حتی عاجز از ارائۀ درمان‌های هوشمندانه با بینش کافی‌‌اند، چه رسد به ایجاد انگیزه در مخاطب برای مراجعه به روان‌درمانگر.
خواننده گرامی
ادامه مطلب را می‌توانید با اشتراک دیجیتال «بازخورد» بخوانید.
با اشتراک دیجیتال:
ـــ به محتوای مطالب شماره جاری دسترسی دارید.
ـــ آرشیو کامل شماره‌های شش سال گذشته مجله در اختیارتان است.
ـــ مطالب ویژه وب‌سایت را می‌خوانید.
گزینه‌های اشتراک را در ادامه همین صفحه ببینید
