اوتیسم و قدرت برتر

وقتی شنیدم گرتا تانبرگ می‌گوید «متفاوت بودن» یعنی «یک قدرت برتر»، باید حرف او را دوباره مرور می‌کردم. چندین مرتبه. سندروم آسپرگر مرا در 42سالگی تشخیص دادند و از هفت سال پیش تاکنون هنوز هم کاملا مطمئن نیستم که معنایش را می‌دانم. آیا ما با قرارداشتن در طیفی از اوتیسم، آدم‌های ناقصی هستیم یا آدم‌هایی متفاوت؟ آیا ما انسان‌هایی ناقص هستیم یا وضعیت‌مان محاسنی برایمان به وجود آورده‌؟ آیا اوتیسم را باید یک شرایط خاص دانست یا صرفا تفاوتی قابل‌قبول یا حتی یک قدرت برتر؟