وقایع آبانماه 1398 آرامآرام دور میشود و خاطرات و تصاویری گاهی محو و گاهی روشن در ذهن شهروندان به جا میگذارد. بخشی از این مشاهدات تجربه بیواسطه شهروندان بوده، برخی از آنها در شبکههای اجتماعی دیده شده و بعضی هم بهواسطه رسانهها دریافت شده است. بخش عمدهای از مردم ایران واقعیتهای آبان 98 را بیشتر از هر میانجی دیگری از طریق رسانهها مشاهده کردهاند. اما رسانههای جریان اصلی در آبانماه به آنها چه گفته بودند و کجا ایستاده بودند؟ تکلیف صداوسیما مشخص بود؛ با لحنی یکسویه تنها بخش از ماجرا را نشان میداد. اما وضعیت مطبوعات و خبرگزاریها مبهم بود. آیا آنها توانسته بودند صدای مردم باشند و آنطور که از هر رسانهای انتظار میرود، آینهای آگاهیبخش در مقابل جامعه قرار دهند؟