احساسی که رباتی انسان‌نما باید داشته باشد

دکارد: «نه ربات‌های انسان‌نما و نه بلید رانرها قرار نبود احساس داشته باشند.»

از متن فیلمنامه بلید رانر

در میانه رمان آیا ربات‌های انسان‌نما خواب گوسفندان الکتریکی می‌بینند؟ نوشته فیلیپ کِی دیک1 صحنه جذابی هست، همان رمانی که امروزه بیشتر به منبع اقتباس فیلم بلید رانر (1982) مشهور است. ریک دکارد و فیل رِش، دو شکارچی جایزه‌بگیر که شکارشان نه انسان‌ بلکه ربات‌های انسان‌نماست (android)، حین تعقیب یکی از آن‌ها وارد موزه‌ای می‌شوند که نمایشگاهی از آثار ادوارد مونک در آن برپاست. رش در برابر تابلویی که از قرار معلوم تابلوی جیغ است ــ «پیچ و تاب مواج رنج و عذاب این موجود، پژواک نعره‌اش، همچون سیلاب هوای اطرافش را در خود غرقه ساخته بود؛ این مرد یا زن، هرچه که بود، در فریاد خودش محصور گشته بود» ــ مکثی می‌کند و می‌گوید: «به‌نظرم […] احساس ربات‌های انسان‌نما این شکلی است».