آنچه با نام نسخه ایرانی جنبش «من هم» شناخته می‌شود اواخر مرداد و اوایل شهریور 1399 از توییتر شروع شد. روایت‌های ایرانیان، مخصوصاً زنان در شبکه‌های مجازی از تجاوز یا آزارهای جنسی که تجربه کرده یا می‌کنند، توییتر را پر کرد و کم‌کم دامنه آن به سایر شبکه‌های اجتماعی و حتی رسانه‌های داخل و خارج از کشور هم رسید. هرچند قبل و بعد از جنبش جهانی «MeToo#» در سال 1396 (2017) چند باری در توییتر شاهد موج‌های افشاگرانه درباره آزارهای جنسی بودیم، هیچ‌کدام به‌اندازه جنبش توییری اخیر اثرگذار و پردامنه نبود. نه‌تنها رسانه‌های ایرانی برای نخستین بار به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم به برخی از ابعاد این موضوع پرداختند بلکه یکی از متهمان تجاوز، چند روز پس از افشاگری‌ها، توسط پلیس تهران دستگیر شد.
راه‌یافتن اخبار این جنبش اجتماعی به رسانه‌های رسمی، اقدام مثبت و بی‌سابقه‌ای در تاریخ مطبوعات ایران محسوب می‌شود. اما این پوشش، که بسیار محدود بود، با کمی تأخیر در رسانه‌های فارسی‌زبان، خصوصاً رسانه‌های داخل کشور، انعکاس پیدا کرد. علاوه بر سانسور اجتماعی، عامل دیگر چنین تأخیری بی‌سابقه‌بودن طرح این موارد در رسانه‌های رسمی بود. در غیبت دستورالعمل‌های مرتبط و حتی رویه‌های حرفه‌ای و شفاهی، روزنامه‌نگاران ایرانی در چند روز نخست فقط ناظر این افشاگرای‌ها بودند که به‌توصیف برخی از ناظران، به بازشدن یک دمل چرکین یا بیرون‌زدن گوشه‌ای از کوه یخی از زیر آب می‌ماند.
خواننده گرامی
ادامه مطلب را می‌توانید با اشتراک دیجیتال «بازخورد» بخوانید.
با اشتراک دیجیتال:
ـــ به محتوای مطالب شماره جاری دسترسی دارید.
ـــ آرشیو کامل شماره‌های شش سال گذشته مجله در اختیارتان است.
ـــ مطالب ویژه وب‌سایت را می‌خوانید.
گزینه‌های اشتراک را در ادامه همین صفحه ببینید
